Historie rodzin zastępczych

Jak to jest być opiekunem zastępczym? Czego doświadczają opiekunowie zastępczy, z czym się mierzą w codziennej pracy i opiece nad dziećmi?

Pewnego wiosennego dnia zapukała do naszego domu rodzina. Mama, tata, dwóch synków i córeczka. Mówili coś, że pod ich oknami zakwitła w tym roku pierwszy raz maleńka jabłonka. I że to znak. I zapytali czy u nas mieszka Zuzia, bo wyśnili ją. Mieli piękny sen i kierowali się do nas sercem. A może rozumem?

Bycie opiekunem zastępczym to codzienność, której towarzyszy wiele emocji, wśród nich radość przeplata się ze smutkiem, duma z tęsknotą i żalem, niepewność z odwagą...

Mieszkam gdzieś niedaleko, a może nawet całkiem blisko Ciebie, może spotykamy się na placu zabaw lub w piekarni, gdzie sprzedają te pyszne bułeczki, które kupuje mi mama, no właśnie MAMA, to już moja trzecia mama. Nie wierzysz?

Pełnienie funkcji rodziny zastępczej to też satysfakcja, radość i sukcesy. Mają one różny wymiar. Czasem jest to po prostu uśmiech dziecka, czasem pierwszy jego samodzielny krok, zjedzony samodzielnie posiłek, przytulenie do opiekuna, który w między czasie stał się kochaną ciocią lub wujkiem.

Miłość. To słowo w ustach Ewy brzmi prawdziwie. Ma treść. Kiedy Ola trafiła do niej miała wielkie problemy ze zdrowiem, z wielu względów nikt nie dawał jej szans na dobre życie, naukę, normalne dzieciństwo, młodość i dorosłość. Za kilka dni zaczyna studia...

Gdy Lena trafiła do nowej rodziny, była przerażona i nieufna. Myślała, że wszyscy ją porzucili, a zwłaszcza rodzice. W rodzinie zastępczej Lena czuła się jak ptak, który nagle znalazł się w nowym gnieździe...

Kolejna historia zaczerpnięta z Pamiętnika osoby prowadzącej Rodzinny Dom Dziecka w Warszawie taka, która może wydać się niepojęta i niewytłumaczalna, a jednak jest prawdziwa i z życia wzięta.